Çorum kamuoyunda son günlerde bir gıda zehirlenmesi olayı konuşuluyor. Aslında konuşulmaktan öte sanki hiç olmamış gibi 'görmemezlik'ten gelme tavrı sergileniyor.

1. GIDA ZEHİRLENMESİ!
2. DEYİP GEÇTİLER Mİ!
3.  

1. NİHAT KARALAR
2. 801 NOTLARI...
   
   

1. SİZ SİZ OLUN..
2. YEDİĞİNİZE,
   İÇTİĞİNİZE
3. DİKKAT EDİN.
   AMAN ZEHİRLENMEYİN.!

7 Aralık 2025
Çorum kamuoyunda son günlerde bir gıda zehirlenmesi olayı konuşuluyor. Aslında konuşulmaktan öte sanki hiç olmamış gibi 'görmemezlik'ten gelme tavrı sergileniyor.

Medyanın da olaya pek sıcak baktığını söyleyemeyiz.

Bazı internet siteleri, olayın üzerine gitse de, her konuda söyleyecek bir şeyleri olan siyasilerin nedense bu konuda bir iki cümle dahi söylememeleri hayli manidar.

Sahi neden, 200 işçinin hayatının hiç mi önemi yok!

Ya da olayın yaşandığı firmanın bağlı olduğu şirketin arkasındaki güç mü engelliyor. Şu anda orası tam bir muamma.(!)
**

Neyse olayı fazla irdelemeye gerek yok. Ben bugün farklı bir gıda zehirlenmesinden bahsedeceğim. Öyle güçlü firmalarının yemekhanesinde yenilen yemekten zehirlenme olayından çok farklı bir gıda zehirlenmesi konusuna değinmeye çalışacağım.

🔴 1980'Lİ YILLAR..

1980’li yılların ilk diliminde özellikle Ankara merkezli çok sayıda edebiyat-sanat dergisi yayımlanıyordu.
Birçoğunu o tarihlerde faaliyet gösteren sevgili öğretmenim Sami Akpınar’ın işletmeciliğini yaptığı Öğretmen Kitabevi aracılığıyla takip etmeye çalışırdım.

Aradan 40 yılı aşkın bir süre geçmesine rağmen; çoğunun ismini daha dün gibi hatırlıyorum.
Özellikle üniversiteli gençlerin çıkardığı YARIN Dergisi, o yıllarda hayli etkili bir edebiyat-sanat dergisiydi.

Bizim gibi 80’li yılların 15-20 yaş grubunda olanlar için adeta bir pusula görevi görüyordu; YARIN.

1981’de yayına başlayan YARIN bizlere; Nazım, Ahmet Arif, Enver Gökçe veyaHasan Hüseyin Korkmazgil gibi Türk Şiirinin öncüleri ile Latin Amerika’nın güçlü ismi Pablo Neruda’yı, daha bir çok şair ve yazarı tanıştırdı/buluşturdu.

Ruhi Su’nun o ezgili yüreğini, Ahmet Telli’nin mücadele içersinde süzülüp gelen toplumcu-gerçekçi şiirlerini de bize YARIN gibi dergiler tanıştırdı.

Ülkemiz 12 Eylül’ün baskı ve depolitezasyonlarından uzaklaştıkça yeni yeni dergiler yayın yaşamına merhaba dedi.

Varlık Özmenek’in yönetimindeki Bilim ve Sanat Dergisi’nin yanı sıra Gün, Felsefe, Düşün ve Görüş gibi dergiler de yakından takip ettiklerimizdi.
Bu dergiler bizler için sadece bir dergi olmakla kalmayıp, aynı zamanda bir okuldu.

Tıpkı yine yıllarda yayınlanan Abece Dergisi’nin eğitimcilerin 1980 sonrası örgütlenmesinin motoru olmuşsa, bizler için de toplumcu gerçekçilik, felsefenin temel ilkeleri, demokrasi, örgütlenme ve sol gibi birçok değerle tanışmamıza aracılık ettiler/ hatta etmekle kalmadılar, bizlerin o değerlerle donatılmasına büyük katkı sağladılar.

Ve bugün birçoğu, hatta hepsi tarihin tozlu sayfaları arasındaki yerlerini aldılar.
Bir anlamda miadını doldurdukları için şu veya bu nedenlerle bugün yayınlanmıyorlar.
Ama verdiği besini yerli-yerinde kullanabilenler ise bugün demokrasi mücadelesini sürdürmeye çalışıyorlar.

Bugün hâlâ kendimizi solda görüyor; sol göğsümüzün altındaki cevher kararmamış, yüreğimiz hâlâ ‘özgürlükçü ve eşitlikçi’ bir dünya için atıyorsa, bugün içersinde bulunduğu her türlü zor koşullara rağmen; emekten, barıştan, demokrasiden ve hatta‘başka bir dünya’ özlemini taşıyanların saflarında kendimizi görebiliyorsak, işte o zamanında aldığımız gıdaların büyük payı vardır.

Elbette aldığımız gıdalar bununla sınırlı değil.

Her insan yaşadığı çevre ve koşullar içersinde farklı farklı kaynaklardan da gıda almaktadır.
Zaman zaman aldığı ya da alacağı gıdalar konusunda seçici olamayanlar / titizlenemeyenler ise kaçınılmaz olarak gıda zehirlenmesine kurban gidebiliyorlar.

Bazen insan bilerek veya bilmeyerek aldığı gıdalardan zehirlenebilir.
Bazen eksik demokrasi kültürü, bazen anlayış kıtlığı, bazen de hazedememe gibi birçok etken sonucu, aldığı gıdalardan zehirlenir.

Bazen “Acaba yanlış gıda aldım da, gıda zehirlenmesi mi geçiriyorum” diye kendi kendimi sorgulama ihtiyacı duyarım.
Sonuçta da hep tedirgin olurum. İçime bir kuşku düşer, aldığım gıdaları bir film şeridi gibi gözümün önünden geçiririm.

Ve her girişimde bir yerler bana flu gelir. Beynimin içini açıp bakma olanağım da olmadığı için, sonucu net şekilde görebilmek için işi zamana bırakırım.
Genelde de zamana bıraktığım birçok olay veya konunun sonucu beni yanıltmaz hep haklı çıkarır.

Elbette amacım haklı çıkmak ya da ‘bakın yine haklı çıktım’demek değildir. Böyle bir hakkımın olup/olmadığını sorgulamaktan geri kalmazken, başıma gelen zehirlenmemin tamamen kendimden kaynaklandığını kabullenmeye çalışırım.
Çünkü o beni zehirleyen gıdayı, hiç kimse zorla vermedi.

Tamamen kendi özgür irademle alarak tattım.
Çıkıp da “beni zehirlediler” diye cıngarı koparmak gibi bir hakkımın olmadığını da biliyorum.
Ama bu benim zehirlendiğim (daha doğrusu kendimi zehirlediğim) gerçeğini değiştirmiyor.

Ne zaman zehirlensem hemen aklıma; 8 yaşına kadar yanında büyüdüğüm, nam-ı İskilip ve havalisinde “Karaağzın Ahmet” olarak bilinen dedem gelir. Dedem ki çevresinde ‘pehlivan’ olarak bilinir, hatta bir söylentiye göre; güreşe tutuştuğu ayıyı bile yenmiş. Öleli 30 yıl olmasına rağmen, hâlâ İskilip ve çevresinde ne zaman bir güreş tertiplense, ismi saygıyla anılır.
Ne zaman birlikte sofraya otursam, fırçayı yerdim.

Kendisi adeta bir kurt gibi hızlı yerdi. Ben ise yavaş yavaş, nazlana nazlana yediğim için:
“Hızlı yiyeceksin ve ne yediğini bileceksin” diye paylardı.
Rahmetli anneannem; “dokunma çocuğa” diye söylendiğin de, o da payına düşeni alırdı.
Ve o görmüş / geçirmiş edasıyla; “Bir insan her işini hızlı yapacak. Öyle mız mız olursa, hep kaybeder” diye noktayı koyardı.
O gün bugündür hep yediğime dikkat etmeye çalışırım, ama bir türlü hızlı yemeyi beceremem.
Yiyenlere de bazen gıpta ile bakarım.

Ne zaman dedemin sözleri kulaklarımda çınlasa, annemin büyütmesi için anneannemin yanına bıraktığı yıllar gelir.
Ve o gün bugündür içimde hep bir eziklik, bir burukluk vardır.
Hani derler ya; bir insan yedisinde neyse, yetmişinde de öyle...

Hoş daha 60’lı yaşlardayım ama, aradan geçen 30’u aşkın yıla rağmen, bazı şeylerin yeri asla doldurulamıyormuş.

Neyse siz siz olun yediğinize, içtiğinize dikkat edin...!!
Aman zehirlenmeyin!//801notları

Yorumlar